Palazzo Puro
  • Home
  • Boek
  • Reviews
  • Lezers
  • Le Marche
  • Wonen
  • Over ons
Selecteer een pagina

Cart

Je winkelwagen is momenteel leeg.

Terug naar winkel

Follow me

Palazzo Puro op Instagram

palazzopuro
🇳🇱Oude liefdesbrieven, minstens vijftig. Sie 🇳🇱Oude liefdesbrieven, minstens vijftig. Sierlijke letters geschreven met inkt. Ze lagen er echt. Zorgvuldig bewaard en goed verstopt. Toen ik ze vond, nam ik de helft mee naar Nederland en de andere helft liet ik liggen waar ze hoorden. Het huis kon toen nog niet volledig worden afgesloten, want de vervallen aanbouw had een deur die niet op slot kon. Soms vond ik een sigarettenpeuk als ik na lange tijd weer terug kwam of was de goede fles witte wijn verdwenen. Uit voorzorg deed ik de helft van de brieven in mijn rode koffer en nam ze mee. Dit verhaal mocht niet zomaar verdwijnen. Notitieboekjes met kleine krabbels. Kasboekjes met de bedragen uit 1944 die nog betaald moesten worden voor de boodschappen. Er ligt nog veel meer dan ik tot nu toe heb gelezen. Sofia en Danilo. Ze blijven mij bij als ik een brief uit de envelop haal of een notitieboekje open sla en denk aan hun leven hier in Palazzo Puro. Ik zou er zo een vervolg over kunnen schrijven. Met alle liefde zelfs.❤️ Ciao, Mirella 🇺🇸Old love letters, at least fifty. Graceful letters written with ink. They were really there. Carefully preserved and well hidden. When I found them, I took half of them with me to the Netherlands and left the other half where they belonged. The house could by then not be locked completely, because the dilapidated extension had a door that would not close. Sometimes I found a cigarette butt when I came back after a long time, or the good bottle of white wine was gone. As a precaution, I put half of the letters in my red suitcase and took them with me. This story of the past would not disappear. Notebooks with small scribbles. Cash books with the amounts from 1944 that still had to be paid for the groceries. There's a lot more out there than I've read so far. Sofia and Danilo. I feel them close by when I take a letter out of the envelope or open a notebook and think about their life here in Palazzo Puro. I could write a sequel about it. With love❤️ Ciao, Mirella
🇳🇱De kliffen bij het schilderachtige dorpje 🇳🇱De kliffen bij het schilderachtige dorpje Sirolo zijn hoog. Honderden meters lager ligt een smal strand, op zee dobberen zeilboten bij de rotsformatie Due Sorelle. Het natuurgebied grenzend aan dit kleine dorp is nog ongerept en ligt net onder de stad Ancona. In de winter was Sirolo uitgestorven, nu is het druk en heet. Op een marktje in het park met hoge dennenbomen tjirpen de krekels boven de muziek uit. Je vindt er mooie lokale producten; zelfgemaakte honing, snijplanken van olijfhout, schilderijen en bohemian jurken. Een ouder echtpaar zit op een bank en kijkt naar de menigte die langs de kraampjes slenteren. Onze honden Rover en Benz hijgen en willen niet verder. Het is 36 graden. Over een slingerende weg rijden we de heuvel af naar het strand van een dorpje verderop: Numana. Ik zet de honden onder een openbare douche om ze af te laten koelen. Rover rolt daarna blij door het zand en is lichtbruin geworden. We nemen plaats op een terrasje voor een glas witte wijn. Die smaakt weer net zo lekker als de afgelopen winter. Hier is ieder seizoen fijn. Ciao, Mirella 🇬🇧The cliffs at the picturesque village of Sirolo are high. Hundreds of meters below is a narrow beach, sailboats bobbing on the sea at the rock formation Due Sorelle. The nature reserve adjacent to this small village is still unspoilt and lies just below the city of Ancona. In winter Sirolo was extinct, now it is crowded and hot. On the market in a park with tall pine trees, the crickets chirp above the music. You will find beautiful local products; homemade honey, olive wood cutting boards, paintings and bohemian dresses. An elderly couple sits on a bench and watches the crowds stroll past the stalls. Our dogs Rover and Benz are panting and don't want to go any further. It's 36 degrees. On a winding road we drive down the hill to the beach of a village further on: Numana. I put the dogs in a public shower to cool them down. Rover then rolls happily through the sand and has turned light brown. We take a seat on a terrace for a glass of white wine. It tastes just as good as last winter. Here, every season is beautiful. Ciao, Mirella
🇳🇱De kliffen bij het schilderachtige dorpje 🇳🇱De kliffen bij het schilderachtige dorpje Sirolo zijn hoog. Honderden meters lager ligt een smal strand, op zee dobberen zeilboten bij de rotsformatie Due Sorelle. Het natuurgebied grenzend aan dit kleine dorp is nog ongerept en ligt net onder de stad Ancona. In de winter was Sirolo uitgestorven, nu is het druk en heet. Op een marktje in het park met hoge dennenbomen tjirpen de krekels boven de muziek uit. Je vindt er mooie lokale producten; zelfgemaakte honing, snijplanken van olijfhout, schilderijen en bohemian jurken. Een ouder echtpaar zit op een bank en kijkt naar de menigte die langs de kraampjes slenteren. Onze honden Rover en Benz hijgen en willen niet verder. Het is 36 graden. Over een slingerende weg rijden we de heuvel af naar het strand van een dorpje verderop: Numana. Ik zet de honden onder een openbare douche om ze af te laten koelen. Rover rolt daarna blij door het zand en is lichtbruin geworden. We nemen plaats op een terrasje voor een glas witte wijn. Die smaakt weer net zo lekker als de afgelopen winter. Hier is ieder seizoen fijn. Ciao, Mirella 🇬🇧The cliffs at the picturesque village of Sirolo are high. Hundreds of meters below is a narrow beach, sailboats bobbing on the sea at the rock formation Due Sorelle. The nature reserve adjacent to this small village is still unspoilt and lies just below the city of Ancona. In winter Sirolo was extinct, now it is crowded and hot. On the market in a park with tall pine trees, the crickets chirp above the music. You will find beautiful local products; homemade honey, olive wood cutting boards, paintings and bohemian dresses. An elderly couple sits on a bench and watches the crowds stroll past the stalls. Our dogs Rover and Benz are panting and don't want to go any further. It's 36 degrees. On a winding road we drive down the hill to the beach of a village further on: Numana. I put the dogs in a public shower to cool them down. Rover then rolls happily through the sand and has turned light brown. We take a seat on a terrace for a glass of white wine. It tastes just as good as last winter. Here, every season is beautiful. Ciao, Mirella
🇳🇱 Het havengebied van San Benedetto del Tro 🇳🇱 Het havengebied van San Benedetto del Tronto is in de middag uitgestorven. Hier wil je voor dag en dauw zijn, als de vissers hun netten binnen halen en de gevangen vis naar de markt brengen. Vroeger werden hier door vrouwen visnetten van hennep geweven. Sofia zat op een lage houten kruk en bewoog haar handen razendsnel om het visnet te vormen. Het gezang van de weefmeisjes klonk door de ruimte, en Sofia sloot haar ogen en droomde van een ander leven. Net buiten het havengebied wapperden de parasols op het zandstrand. De zon verwarmde haar als ze uit zee kwam waar ze de geur van de hennep uit haar haren probeerde te spoelen. Danilo. Zijn ogen, zijn geur. Zo dichtbij, maar toch onbereikbaar. Een zoon van de fabrieksdirecteur en een visnetweefster; het mocht niet. Ik pak een visnet uit een emmer die bij een oude loods staat. Had ik ooit zo gelijkmatig kunnen weven? Als ik in een restaurant in een omgebouwde loods een espresso drink, bedenk mij hoe anders het nu is. Wij mogen zijn wie we willen zijn. 🇺🇸The harbor area of ​​San Benedetto del Tronto is extinct in the afternoon. You want to be here before dawn, when the fishermen pull in their nets and take the caught fish to market. In the past, women used to weave fishing nets from hemp. Sofia sat on a low wooden stool and moved her hands at lightning speed to form the fishing net. The song of the weaving girls echoed through the workspace, and Sofia closed her eyes and dreamed of another life. Just outside the harbor area, the umbrellas fluttered on the sandy beach. The sun warmed her as she came out of the sea where she tried to wash the smell of the hemp from her hair. Danilo. His eyes, his scent. So close, yet unreachable. A son of the factory manager and a fishnet weaver; it wasn't allowed. I take a fishing net from a bucket that is in front of an old shed. Could I ever weave so evenly? When I drink an espresso in a restaurant in a converted warehouse, I think how different life is now. We can be who we want to be.
Laad meer Volg op Instagram

Copyright © 2022. Business name here  | Privacy Policy  | Term of use | Theme by Lovely Confetti